من أشلاء الذاكرة .. أنيسة الخبيثة

الحاجة أنيسة :جارتنا فى الدور الأرضى و كعادةمعظم الأطفال الهروب من شققهم وقت قيلولة الأب و اللواذ عند أى جار يفتح لهم بابه و كنا معظم الوقت فى بيتها لأنها كان عندها دايما ملبس و لبان بلدى ( من اللى بيشنج البق) و عصير خروب ساقع.
امرأة صعب جدا انك تحددلها سن فهى عنيفه – لا توحى بالشيخوخة و ان كانت قسمات وجهها هى الأقرب لريا أخت سكينة.
كان عندها بنت واحدة – نجوى- طفلة مثلنا و لكنها كانت لا تبرح مرأى أمها و يجب أن تستأذن حتى فى دخولها الحمام مش زينا هابقة على طول
أذكر ان نجوى كانت تستخدم (القصرية) حتى بلغت السادسة معرفش ليه ؟؟!!ا
مش مهم نجوى – القصد و النيه على أبوها – أظن ان كان اسمو عبد النبى و ده كان راجل عجيب.
الراجل ده كان بيترعب من أنيسه – كان بيقولها حضرتك !!!!ا .
كانت الحاجة أنيسة تقعد بعد العصر على الكنبة اللى جنب الشباك و يجرى عم عبد النبى يعملها الزنجبيل و يجيبلها علبة السجاير السوبر ( الطويل الممل) و يولعلها السيجارة و يختفى .
تفضل أنيسة قاعدة فى الشباك زى عسكرى الدرك تنقر اللى رايح و اللى جاى و ان شافت واد مأنجج (متأبط يعنى) بنت تزعق بحس جهورى : "سيب النعجة يا خروف" ياكبدى الأتنين يطلعوا يجروا و مانشفهمش فى الشارع تانى أبدا
أو لو شافت واحدة لابسة ديق ولا مزوده الروج تزفها فى الشارع باسمها : " سحر ياويكا " او "حنان يا ويكا"
بس الأطفال كانوا مستمتعين جدا باللى بيحصل ماهو ده كان الميكى ماوس بتاعنا لأن التليفزيون كان بيقفل الوقت ده .
المهم عمكو عبد النبى - الذى لم يجرؤ قط على أن يناديها سوا بكلمة ياستى أنا أو يا حاجة –
يفضل مراقبها لحد آخر بق فى الجنزبيل و يروح فورا جارى شايل الكوب الفاضى و حاطط بداله الكوب المليان – مرة خلصت بدرى و مالحقهاش عمك عبد النبى راحت ندهاه – عمرها ماذكرت اسمه- انت يااااا – و زى ماتيجى معاها : يا مدهول – يا مسطول – يا ملبش .... انت مش دريان انى بقالى ساعة ماشربتش حاجة؟؟ مانتا أصلك دماغك مش فيك – هقول ايه فى بختى المايل!!؟
أحلى كحك فى العيد الصغير بالعجمية تاكله من أيد عمك عبده ده و ياجمال خطوته و هو شايل الصاجات على راسه للفرن البلدى – اسماللة على مقامك .
و فى العيد الكبير بعد الدبح ( طبعا مش دبح عم عبده لأنها شايلاه لعوزه) يقعد على طشط فى المطبخ و يحشى لها الممبار – و ده بعد مايدبح الخروف و يسلخو و ينفخوا – أحسن من زكى قدره.
فى أحد الأيام سمع الجيران صوتها و هى بتنعر و بتصرخ و حاجات بتتكسر و الباب كان مفتوح – واتلموا الجيران لقيوها بتضربوا بخرطوم الأنبوبة – لسبب مجهول حتى الآن- و هو كان بيقولها أعملى فيا اللى انتى عايزاه بس ماتزعليش روحك لحسن الضغط يا حاجة يعلى عليكى و اللى يحاول يفض يدفعه عبده بشده و يقول له مالكش انت دعوه .
و فى أحد الأيام مات عم عبده و قعدت تبكيه أنيسة و تلطم : ياخسارتك يا ... ثم تذكرت الأسم عبد النبى – سايبنى و رايح فين يا مستتنى – ماهو لما يروح المقبرة تبقى ف ....ايدو سكره.